En dat is zo waar!
Mijn zoon (ADHD/dyslexie) is angstig. Dat uit zich in mijn hand vastpakken wanneer we het schoolplein oversteken naar zijn klas, wanneer we door een winkelstraat lopen of moeten oversteken. Op het station moet iedereen achter de ribbeltegels op het perron blijven wachten op de trein. Bij onverwachte visite gaat hij achter me zitten.
Aan het begin van het nieuwe schooljaar kwam hij in een klas te zitten met allemaal nieuwe leerlingen, al zijn oude vrienden zaten in een andere klas. Hij maakte geen vriendjes meer want hij zou ze volgend jaar toch weer kwijtraken. Hij wilde alleen maar thuis zijn, lego en gamen. Zelfs niet mee naar de winkel, kijken naar een volleybal wedstrijd van zijn zusje of op een weekendje weg.
Woest werd hij dan. Schreeuwen, brutaal, schelden en soms slaan. Eigenlijk alles wat ervoor zorgt dat ik geen zin meer had om te gaan of het simpelweg niet aandurfde om toch te gaan. `Stel dat hij zich zo gedraagt als we daar zijn?”. Maar ook op school werd hij boos. Weigerde te werken en stoorde zo dat hij de klas uitmoest.
Na veel vragen, speuren en doorvragen bleek hij vooral bang. Waarvoor?
Teveel prikkels, te drukke omgeving, teveel en te moeilijk schoolwerk, onvoorspelbare klasgenoten, straf van de juf e.d. En waar kun je dan beter zijn dan thuis?
En bij wie kun je dan beter je rotgevoel uiten? Ja, precies..thuis.
En als je dan ook nog één basisemotie hebt wat aan de oppervlakte ligt, namelijk boosheid, dan is het bovenstaande zo gebeurd.

Ik herken het wel, hoor. Ook ik stroom regelmatig over en vind onverwachte grote situaties lastig. Ik word dan niet boos maar ga me wel veel meer focussen op de structuren in mijn leven.
Ik heb thuis ook nooit de radio aan, te druk aan mijn, denkende, hoofd. Vroeger kon ik het wel, dan stond de tv aan, luisterde ik naar de radio terwijl ik een boek las. Maar nu…
Ik maak me in eerste instantie ook meteen druk als er iets onverwachts op mijn pad komt. Maar na enig afstand nemen en eens diep adem te halen vertrouw ik op mijn vaardigheden en sterke kanten en gaat het prima.
Tja ik ben ook wat inflexibel en emotioneel. Door de jaren heen heb ik geleerd hiermee om te gaan maar tjs.. als ik moe ben of in mijn enthousiasme net even iets “te hard ben gegaan”, zoals ik dat noem. Dan steekt het weer even de kop op.

Eigenlijk is het zo begrijpelijk; dat angstig zijn voor ( over) prikkels. En onze kinderen krijgen nogal wat prikkels te verwerken op een dag en ze moeten ook zoveel!

Gelukkig snap ik mijn zoon en kan ik dit gedrag “vertalen”voor de juf. En dat was voor haar een regelrechte “eye opener”!! Ze schrok, knipperde een traan weg en begreep!
Ik heb er nu het volste vertrouwen in dat we samen mijn zoon kunnen leren te vertrouwen op zichzelf en leren vooruit te kijken..
Dank “Prikkels in de groep”.

Liesbeth
Moeder van een zoon met ADHD/ODD en dyslexie, eigenaar van beelddenkcoachLIES en leerkracht.